دوره 26، شماره 103 - ( 7-1396 )
جلد 26 شماره 103 صفحات 29-22 |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- گروه پروتزهای دهان،فک وصورت ،دانشکده دندانپزشکی ،دانشگاه علوم پزشکی گیلان، رشت، ایران
2- گروه بیماریهای دهان،فک وصورت، دانشکده دنداتپزشکی، دانشگاه علوم پزشکی گیلان، رشت، ایران
3- مرکز تحقیقات علوم دندانپزشکی،گروه بیماریهای دهان،فک وصورت، دانشکده دندانپزشکی ،دانشگاه علوم پزشکی گیلان، رشت، ایران
4- مرکز تحقیقات علوم دندانپزشکی، گروه ترمیمی ،دانشکده دندانپزشکی ،دانشگاه علوم پزشکی گیلان، رشت، ایران
2- گروه بیماریهای دهان،فک وصورت، دانشکده دنداتپزشکی، دانشگاه علوم پزشکی گیلان، رشت، ایران
3- مرکز تحقیقات علوم دندانپزشکی،گروه بیماریهای دهان،فک وصورت، دانشکده دندانپزشکی ،دانشگاه علوم پزشکی گیلان، رشت، ایران
4- مرکز تحقیقات علوم دندانپزشکی، گروه ترمیمی ،دانشکده دندانپزشکی ،دانشگاه علوم پزشکی گیلان، رشت، ایران
چکیده: (5764 مشاهده)
مقدمه: عوامل مختلفی مانند تروما، اختلال اکلوژن، بی‌دندانی خلفی و درمان ارتدنسی، اضطراب و افسردگی، عادت‌های دهانی، وضعیت اجتماعی- اقتصادی ناپسند و زمینه‌های ژنتیک در ایجاد اختلال مفصل گیجگاهی_ فکی(TMD) نقش دارند. شیوع آن در جوامع مختلف بسیار گوناگون گزارش شده است.
هدف: تعیین شیوع اختلال مفصل گیجگاهی فکی در بیماران مراجعه کننده به دانشکده دندانپزشکی گیلان.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه توصیفی مقطعی، بیماران مراجعه‌کننده به دانشکده دندانپزشکی گیلان در سال 1393 ارزیابی شدند. داده‌های دموگرافی بیماران گرد‌آوری شد. ابتلای به اختلال مفصل گیجگاهی_ فکی بر‌پایه دست کم وجود یکی از موارد کلیک مفصل، درد ماهیچه‌های جونده، حساس بودن عضلات جونده، انحراف فک حین باز شدن دهان و محدودیت باز کردن دهان در نظر گرفته شد. داده‌ها در SPSS نسخه 17 و با استفاده از آزمون‌هـای Chi-Square، کروسکال- والیس و ضریب همبستگی پیرسن واکاوی شد( 0/05>p).
نتایج: 500 بیمار، 218 مرد(3/64%) و 282 زن(6/45%) 11 تا 69 ساله( بامیانگین سنی 13/1±4/41 سال) بررسی شدند. شیوع TMD 6/66% بود. TMD در افراد مسن‌تر،دارای عادت‌های پارافانکشنال دهانی، پیشینه تروما، سایش چشمگیر، در رفتگی فک، از دست دادن دندان‌های خلفی، تماس سمت غیر‌کارگر و نداشتن رضایت مالی به صورت معنی‌دار شایع‌تر بود(05/0>p).
نتیجه‌گیری: این مطالعه نشان داد TMDوضعیتی شایع است. عوامل سن، عادت پارافانکشنال دهانی، تروما، سایش قابل توجه، در‌رفتگی فکی، از دست دادن دندان‌های خلفی و چگونگی درآمد می‌تواند در بروز TMD تأثیر داشته باشند. بنابراین، برنامه‌ریزی و آموزش افراد جامعه و دندانپزشکان برای پیشگیری از عوارض این اختلال پیشنهاد می‌شود.
هدف: تعیین شیوع اختلال مفصل گیجگاهی فکی در بیماران مراجعه کننده به دانشکده دندانپزشکی گیلان.
مواد و روش‌ها: در این مطالعه توصیفی مقطعی، بیماران مراجعه‌کننده به دانشکده دندانپزشکی گیلان در سال 1393 ارزیابی شدند. داده‌های دموگرافی بیماران گرد‌آوری شد. ابتلای به اختلال مفصل گیجگاهی_ فکی بر‌پایه دست کم وجود یکی از موارد کلیک مفصل، درد ماهیچه‌های جونده، حساس بودن عضلات جونده، انحراف فک حین باز شدن دهان و محدودیت باز کردن دهان در نظر گرفته شد. داده‌ها در SPSS نسخه 17 و با استفاده از آزمون‌هـای Chi-Square، کروسکال- والیس و ضریب همبستگی پیرسن واکاوی شد( 0/05>p).
نتایج: 500 بیمار، 218 مرد(3/64%) و 282 زن(6/45%) 11 تا 69 ساله( بامیانگین سنی 13/1±4/41 سال) بررسی شدند. شیوع TMD 6/66% بود. TMD در افراد مسن‌تر،دارای عادت‌های پارافانکشنال دهانی، پیشینه تروما، سایش چشمگیر، در رفتگی فک، از دست دادن دندان‌های خلفی، تماس سمت غیر‌کارگر و نداشتن رضایت مالی به صورت معنی‌دار شایع‌تر بود(05/0>p).
نتیجه‌گیری: این مطالعه نشان داد TMDوضعیتی شایع است. عوامل سن، عادت پارافانکشنال دهانی، تروما، سایش قابل توجه، در‌رفتگی فکی، از دست دادن دندان‌های خلفی و چگونگی درآمد می‌تواند در بروز TMD تأثیر داشته باشند. بنابراین، برنامه‌ریزی و آموزش افراد جامعه و دندانپزشکان برای پیشگیری از عوارض این اختلال پیشنهاد می‌شود.
واژه‌های کلیدی: اختلالات گیجگاهی _ فکی/ شیوع/ عادات پارافانکشنال
| بازنشر اطلاعات | |
 | این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |