دوره 7، شماره 27 و 28 - ( 6-1377 )
جلد 7 شماره 27 و 28 صفحات 15-12 |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- استادیار رشته فیزیکی پزشکی و توانبخشی دانشکده پزشکی بیمارستان پورسینا - دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی گیلان
2- دانشیار بخش پزشکی فیزیکی و توانبخشی و دانشکده توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی شیراز
2- دانشیار بخش پزشکی فیزیکی و توانبخشی و دانشکده توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی شیراز
چکیده: (1658 مشاهده)
چکیده
سندرم تونل کارپ مچ دستی(۱) شایعترین نوروپاتی گیرافتادن عصب (2) می‌باشد که بیشتر در زنان بروز کرده و می‌تواند اولیه(ایدیوپاتیک) و یا ثانویه باشد. تلاشهایی صورت گرفته است تا راهی عملی و مطمئن برای تعیین افراد در معرض خطر ابتلا به CTS ایدیوپاتیک ارائه شود، از جمله در مطالعه‌ای ذکر شده که هرچه مچ دست مربعی‌تر باشد، خطر ابتلا افزایش می‌یابد. به منظور بررسی صحت این فرضیه و در صورت امکان، استفاده عملی از آن، این مطالعه طرح‌ریزی و انجام گردید.
تعداد 6۰ نفر به عنوان گروه بیمار و 60 فرد سالم به عنوان گروه شاهد در نظر گرفته شده و نسبت قطر قدامی - خلفی به قطر داخلی - خارجی مچ دست (Wrist ratio) در آنها اندازه گرفته شد. در گروه بیمار متوسط این نسبت 734/0 و در گروه کنترل 674/0 بود. تجزیه و تحلیل آماری ارقام بدست آمده اختلاف کاملا معنی‌داری را بین دو گروه نشان می‌داد (001/0> Pvalue) با توجه به اینکه برآوردهای آماری نمایانگر این نکته بودند که ۹۵% افراد مبتلا، Wrist ratio بین72/0 تا 78/0 داشتند، به نظر می‌رسد که نسبت 72/0 بتواند به عنوان نقطه‌ای که از آن به بعد خطر ابتلا به نحو چشمگیری افزایش می‌یابد، مطرح شود. یکی از موارد کاربرد عملی Wrist ratio ممکن است در مورد استخدام افراد برای مشاغل در معرض خطر باشند. با انجام مطالعات بیشتر در این زمینه شاید بتوان راههایی برای پیش‌بینی افراد مذکور پیدا کرده و تمهیداتی برای بکارگیری آنان اندیشید.
سندرم تونل کارپ مچ دستی(۱) شایعترین نوروپاتی گیرافتادن عصب (2) می‌باشد که بیشتر در زنان بروز کرده و می‌تواند اولیه(ایدیوپاتیک) و یا ثانویه باشد. تلاشهایی صورت گرفته است تا راهی عملی و مطمئن برای تعیین افراد در معرض خطر ابتلا به CTS ایدیوپاتیک ارائه شود، از جمله در مطالعه‌ای ذکر شده که هرچه مچ دست مربعی‌تر باشد، خطر ابتلا افزایش می‌یابد. به منظور بررسی صحت این فرضیه و در صورت امکان، استفاده عملی از آن، این مطالعه طرح‌ریزی و انجام گردید.
تعداد 6۰ نفر به عنوان گروه بیمار و 60 فرد سالم به عنوان گروه شاهد در نظر گرفته شده و نسبت قطر قدامی - خلفی به قطر داخلی - خارجی مچ دست (Wrist ratio) در آنها اندازه گرفته شد. در گروه بیمار متوسط این نسبت 734/0 و در گروه کنترل 674/0 بود. تجزیه و تحلیل آماری ارقام بدست آمده اختلاف کاملا معنی‌داری را بین دو گروه نشان می‌داد (001/0> Pvalue) با توجه به اینکه برآوردهای آماری نمایانگر این نکته بودند که ۹۵% افراد مبتلا، Wrist ratio بین72/0 تا 78/0 داشتند، به نظر می‌رسد که نسبت 72/0 بتواند به عنوان نقطه‌ای که از آن به بعد خطر ابتلا به نحو چشمگیری افزایش می‌یابد، مطرح شود. یکی از موارد کاربرد عملی Wrist ratio ممکن است در مورد استخدام افراد برای مشاغل در معرض خطر باشند. با انجام مطالعات بیشتر در این زمینه شاید بتوان راههایی برای پیش‌بینی افراد مذکور پیدا کرده و تمهیداتی برای بکارگیری آنان اندیشید.
واژه‌های کلیدی: سندرم تونل کارپ/ مچ دست
مقاله مروری: پژوهشي |
موضوع مقاله:
تخصصي
دریافت: 1397/12/15 | پذیرش: 1397/12/15 | انتشار: 1397/12/15
دریافت: 1397/12/15 | پذیرش: 1397/12/15 | انتشار: 1397/12/15
| بازنشر اطلاعات | |
 | این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |