دوره 32، شماره 1 - ( 1-1402 )
جلد 32 شماره 1 صفحات 39-30 |
برگشت به فهرست نسخه ها
1- ، rafieirana2@gmail.com
چکیده: (686 مشاهده)
زمینه: ضایعات دهانی می‌توانند کیفیت زندگی افراد را با اختلال در جویدن، بلع و تکلم تحت تأثیر قرار دهند. ضایعات دهانی ممکن است از بافت اپیتلیال یا مزانشیمال منشأ بگیرند. ضایعات بدخیم دهانی می‌توانند تهدیدکننده حیات باشند. اطلاعات اپیدمیولوژیک درخصوص وضعیت ضایعات دهانی در کشورمحدود است.
هدف: این مطالعه با هدف بررسی نتایج آسیب‌شناسی نمونه‌های بافتی مخاط دهان و به منظور شناخت بهتر الگوهای آسیب‌شناسی ضایعات دهان انجام شد.
روش‌ها: در این مطالعه مقطعی، نماهای آسیب‌شناسی مخاط دهان ثبت‌شده در آزمایشگاه رازی شهر رشت از سال 1394 لغایت 1398 بررسی شدند. اطلاعات جمع‌آوری‌شده شامل سن و جنس و اطلاعات موجود در گزارش آسیب‌شناسی نمونه‌های بیماران شامل محل ضایعات، نوع ضایعات و منشأ ضایعات بود. ضایعات استخوانی، دندانی و گزارشات پاتولوژی غیراختصاصی وارد مطالعه نشد.
یافته‌ها: مجموعاً 259 مورد گزارش پاتولوژی وارد مطالعه شدند. میانگین سنی بیماران 19±52/09 سال بود و 40/2 درصد مرد بودند. ضایعات در سنین زیر 40 سال بیشتر از نوع خوش‌خیم (64/2 درصد) بود، اما نیمی از ضایعات در سنین 70 سال و بالاتر از نوع بدخیم بود. فراوان‌ترین محل ضایعات، در ناحیه زبان (34/7 درصد) و شایع‌ترین محل بروز بدخیمی‌ها نیز زبان (46/7 درصد) بود. ضایعات خوش‌خیم در زنان و ضایعات پیش‌بدخیم و بدخیم در مردان به‌صورت معنا‌داری شایع‌تر بود (0/011=P). شایع‌ترین منشأ ضایعات دهانی، بافت اپیتلیال (49 درصد) و نادرترین منشأ، غدد بزاقی (11/6 درصد) بود.
نتیجه‌گیری: ضایعات دهانی بدخیم در مردان سنین بالای70 سال، ناحیه زبان و با منشأ اپیتلیال بیشتر بودند.
هدف: این مطالعه با هدف بررسی نتایج آسیب‌شناسی نمونه‌های بافتی مخاط دهان و به منظور شناخت بهتر الگوهای آسیب‌شناسی ضایعات دهان انجام شد.
روش‌ها: در این مطالعه مقطعی، نماهای آسیب‌شناسی مخاط دهان ثبت‌شده در آزمایشگاه رازی شهر رشت از سال 1394 لغایت 1398 بررسی شدند. اطلاعات جمع‌آوری‌شده شامل سن و جنس و اطلاعات موجود در گزارش آسیب‌شناسی نمونه‌های بیماران شامل محل ضایعات، نوع ضایعات و منشأ ضایعات بود. ضایعات استخوانی، دندانی و گزارشات پاتولوژی غیراختصاصی وارد مطالعه نشد.
یافته‌ها: مجموعاً 259 مورد گزارش پاتولوژی وارد مطالعه شدند. میانگین سنی بیماران 19±52/09 سال بود و 40/2 درصد مرد بودند. ضایعات در سنین زیر 40 سال بیشتر از نوع خوش‌خیم (64/2 درصد) بود، اما نیمی از ضایعات در سنین 70 سال و بالاتر از نوع بدخیم بود. فراوان‌ترین محل ضایعات، در ناحیه زبان (34/7 درصد) و شایع‌ترین محل بروز بدخیمی‌ها نیز زبان (46/7 درصد) بود. ضایعات خوش‌خیم در زنان و ضایعات پیش‌بدخیم و بدخیم در مردان به‌صورت معنا‌داری شایع‌تر بود (0/011=P). شایع‌ترین منشأ ضایعات دهانی، بافت اپیتلیال (49 درصد) و نادرترین منشأ، غدد بزاقی (11/6 درصد) بود.
نتیجه‌گیری: ضایعات دهانی بدخیم در مردان سنین بالای70 سال، ناحیه زبان و با منشأ اپیتلیال بیشتر بودند.
| بازنشر اطلاعات | |
 | این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |