مقالات پذیرفته شده
برگشت به فهرست مقالات |
برگشت به فهرست نسخه ها
Research code: 82058
Ethics code: IR.GUILAN.REC.1403.166
آتنا اکبری1 
، فاطمه قاسمیان*1
، فاطمه قاسمیان*1
1- گروه زیست شناسی، دانشکده علوم پایه، دانشگاه گیلان، رشت، ایران
چکیده: (304 مشاهده)
زمینه: ترکیب اسفنگولیپیدی غشای اسپرم—به‌ویژه اسفنگومیلین—در پایداری غشا و رخدادهای لقاح‌پذیری نقش حیاتی دارد. دو ایزوآنزیم اسفنگومیلین‌سنتاز (SGMS1 و SGMS2) مرحله‌ی نهایی بیوسنتز اسفنگومیلین را کاتالیز می‌کنند و می‌توانند کیفیت اسپرم را تحت تأثیر قرار دهند.
هدف: این مطالعه به بررسی مقایسه بیان ژن‌های SGMS1 و SGMS2، بقا و واکنش آکروزومی در اسپرم‌های الیگوزواسپرمی می‌پردازد.
روش‌ها: در یک مطالعه تجربی مقطعی، 20 نمونه‌ی مایع منی از مردان مراجعه‌کننده به مرکز درمان ناباروری الزهرا رشت جمع‌آوری شده و بر اساس معیارهای سازمان بهداشت جهانی به دو گروه الیگوزواسپرمی (10=n) و نرموزواسپرمی (10=n) طبقه‌بندی شدند. بیان ژن‌ها با qPCR و ژن مرجع GAPDH ارزیابی گردید؛ بقای اسپرم و واکنش آکروزوم به‌کمک رنگ‌آمیزی سه‌گانه و میکروسکوپ بررسی شد. مقایسه‌ی گروه‌ها با آزمون t دوطرفه (05/0=ɑ) انجام گرفت.
یافته‌ها: بیان SGMS1 در گروه الیگوزواسپرمی ۲٫3 برابر افزایش و بیان SGMS2 حدود ۴۵ ٪ کاهش نشان داد. درصد اسپرم با آکروزوم سالم از ۶۶٫۷۶ ٪ در نرموزواسپرمی به ۴۸٫۵۳ ٪ در الیگوزواسپرمی و بقا از ۸۲٫۲۶ ٪ به ۴۸٫۸۳ ٪ کاهش یافت (برای هر دو متغیر 0001/0>P).
نتیجه‌گیری: افزایش SGMS1 هم‌زمان با کاهش SGMS2 احتمالاً با برهم‌زدن تعادل سرامید/دی‌آسیل‌گلیسرول، پایداری غشای اسپرم را مختل کرده و موجب کاهش بقا و واکنش آکروزومی می‌شود. نسبت SGMS1/SGMS2 می‌تواند به‌عنوان نشانگر زیستی و هدف درمانی نوظهور در مدیریت ناباروری مردان مطرح گردد.
هدف: این مطالعه به بررسی مقایسه بیان ژن‌های SGMS1 و SGMS2، بقا و واکنش آکروزومی در اسپرم‌های الیگوزواسپرمی می‌پردازد.
روش‌ها: در یک مطالعه تجربی مقطعی، 20 نمونه‌ی مایع منی از مردان مراجعه‌کننده به مرکز درمان ناباروری الزهرا رشت جمع‌آوری شده و بر اساس معیارهای سازمان بهداشت جهانی به دو گروه الیگوزواسپرمی (10=n) و نرموزواسپرمی (10=n) طبقه‌بندی شدند. بیان ژن‌ها با qPCR و ژن مرجع GAPDH ارزیابی گردید؛ بقای اسپرم و واکنش آکروزوم به‌کمک رنگ‌آمیزی سه‌گانه و میکروسکوپ بررسی شد. مقایسه‌ی گروه‌ها با آزمون t دوطرفه (05/0=ɑ) انجام گرفت.
یافته‌ها: بیان SGMS1 در گروه الیگوزواسپرمی ۲٫3 برابر افزایش و بیان SGMS2 حدود ۴۵ ٪ کاهش نشان داد. درصد اسپرم با آکروزوم سالم از ۶۶٫۷۶ ٪ در نرموزواسپرمی به ۴۸٫۵۳ ٪ در الیگوزواسپرمی و بقا از ۸۲٫۲۶ ٪ به ۴۸٫۸۳ ٪ کاهش یافت (برای هر دو متغیر 0001/0>P).
نتیجه‌گیری: افزایش SGMS1 هم‌زمان با کاهش SGMS2 احتمالاً با برهم‌زدن تعادل سرامید/دی‌آسیل‌گلیسرول، پایداری غشای اسپرم را مختل کرده و موجب کاهش بقا و واکنش آکروزومی می‌شود. نسبت SGMS1/SGMS2 می‌تواند به‌عنوان نشانگر زیستی و هدف درمانی نوظهور در مدیریت ناباروری مردان مطرح گردد.
| بازنشر اطلاعات | |
 |
این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |