چکیده مقدمه:در بیست سال گذشته بررسی‌های زیادی برای اصلاح میزان لانه گزینی جنین در روش لقاح آزمایشگاهی(ICSI) انجام شده است. عوامل متعددی چون کیفیت جنین ،پذیرش آندومتر و.... بر میزان لانه گزینی در رحم تأثیر دارند. انقباض رحم در زمان انتقال جنین می‌تواند در موفقیت IVF مؤثر باشد. بنابراین، اولین و مهم‌ترین عامل، پیشگیری از انقباض رحمی است. هدف: این مطالعه بررسی اثر درمانی پیروکسیکام بر میزان حاملگی در ICSI است. مواد و روش‌ها: این مطالعه، به روش کارآزمایی بالینی تصادفی دو سو کور انجام شد. در این بررسی، 500 دوره ICSI-ET از زوج‌های نابارور به‌طور تصادفی به دو گروه مورد و شاهد تقسیم شدند. پس از ارزیابی اولیه شامل آزمایش خون(هورمونی و..)، سونوگرافی، هیستروسالپینگوگرافی و ...، افراد دارای مشکل رحم مثل فیبروم ، سندرم آشرمن و... از مطالعه حذف شدند. سپس زوج‌های با علت ناباروری مردانه، عوامل لوله، تخمدان و نامشخص انتخاب شدند. در همه بیماران تحریک تخمک‌گذاری به روش طولانی مدت انجام شد، 1 تا 2 ساعت قبل از انتقال جنین ،گروه مورد(250سیکل) دوز خوراکی پیروکسیکام (10میلی گرم) و گروه شاهد(250 نفر) دارونما دریافت کردند. رضایت نامه اخلاقی از تمام بیماران اخذ شد.پیامد اصلی درمان، میزان حاملگی بود. نتایج: میانگین سنی زنان و مدت نازایی بین دو گروه اختلاف آماری معنی دار نداشت(P>0.05).بین میانگین استرادیول در روز سوم سیکل و روز تزریق HCG،FSH،LH ،تعداد فولیکول و ضخامت اندومتر در دو گروه مورد و شاهد تفاوت آماری معنی داربدست نیامد(P>0.05). میــگین تعداد تخمک جمع آوری شده (متافازدو)، 2PN، تعداد تقسیم سلولی، تعداد جنین منتقل شده و میزان حاملگی در دو گروه اختلاف معنی دار نداشت(P>0.05). نتیجه گیری: نتایج نشان داد که درمان با پیروکسیکام بر موفقیت نتیجه ICSI نقشی ندارد و به نظر می رسد در آمادگی رحم قبل ازانتقال جنین مؤثر نباشد

واژه‌های کلیدی: انتقال رویان اولیه به مادر، پیروکسیکام، تزریق اسپرم داخل سیتوپلاسم، میزان آبستنی

متن کامل [PDF 176 kb]   (2365 دریافت)