دوره 9، شماره 33 و 34 - ( 1-1379 )
جلد 9 شماره 33 و 34 صفحات 69-62 |
برگشت به فهرست نسخه ها
Download citation:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
BibTeX | RIS | EndNote | Medlars | ProCite | Reference Manager | RefWorks
Send citation to:
Hatamian H, Sobhani A, Najaf-abady H. Sensitivity of the Median- Ulnar Motor Comparative
Techniques in Carpal Tunnel Syndrome
. JGUMS 2000; 9 (33 and 34) :62-69
URL: http://journal.gums.ac.ir/article-1-1994-fa.html
URL: http://journal.gums.ac.ir/article-1-1994-fa.html
حاتمیان دکتر حمیدرضا، سبحانی دکتر عبدالرسول، نجف آبادی پور دکتر حسین. تعیین حساسیت روش هدایت عصبی حرکتی مدیان - اولنار در تشخیص سندرم کارپال تونل. مجله علوم پزشکی گیلان. 1379; 9 (33 و 34) :62-69
1- استادیار بیماریهای مغزواعصاب دانشکده پزشکی - دانشگاه علوم پزشکی گیلان
2- دانشیار فارماکولوژی دانشکده پزشکی - دانشگاه علوم پزشکی گیلان
3- دستیار سال چهارم بیماریهای مغزواعصاب دانشکده پزشکی - دانشگاه علوم پزشکی گیلان
2- دانشیار فارماکولوژی دانشکده پزشکی - دانشگاه علوم پزشکی گیلان
3- دستیار سال چهارم بیماریهای مغزواعصاب دانشکده پزشکی - دانشگاه علوم پزشکی گیلان
چکیده: (1780 مشاهده)
چکیده
سندرم کارپال تونل شایعترین نروپاتی بدام افتادن عصب می‌باشد. روشهای الکتروفیزیولوژیک مقایسه هدایت حرکتی عصب مدیان - اولنار نسبت به روش معمول هدایت حرکتی عصب مدیان در افراد با سندرم کارپال تونل مورد بررسی قرار گرفته است.
تعداد ۵۰ فرد مبتلا با ۷۲ دست گرفتار که بطور کلینیکی مشخص شدند و توسط بررسی اختلال هدایت حسی در مچ دست به اثبات رسیده اند همراه با ۳۰ فرد بعنوان شاهد تحت اجرای دو روش فوق قرار گرفتند. مقدار غیر‌طبیعی بیشتر از 7/0 میلی ثانیه اختلاف تأخیر هدایت حرکتی عصب مدیان - اولنار با هدایت عصب مدیان در گروه شاهد بدست آمد. حساسیت روش مقایسه ای عصب مدیان - اولنار 5/94% و حساسیت روش معمول بررسی هدایت حرکتی مدیان ۳/۹۰ %در بیماران با سندرم کارپال تونل همراه با گرفتاری حسی بود. اجرای روش الکتروفیزیولوژیک عصب مدیان - اولنار دارای حساسیت بیشتری بوده و احتیاج به کوشش کمی نسبت به روش مورد استفاده معمول دارد و زمانی که پلی پروپاتی همراه وجود دارد ارزشمند خواهد بود و نیز باعث اجتناب از اشتباهات تکنیکی شده و در واریانهای تشریحی کمک کننده می‌باشد.
سندرم کارپال تونل شایعترین نروپاتی بدام افتادن عصب می‌باشد. روشهای الکتروفیزیولوژیک مقایسه هدایت حرکتی عصب مدیان - اولنار نسبت به روش معمول هدایت حرکتی عصب مدیان در افراد با سندرم کارپال تونل مورد بررسی قرار گرفته است.
تعداد ۵۰ فرد مبتلا با ۷۲ دست گرفتار که بطور کلینیکی مشخص شدند و توسط بررسی اختلال هدایت حسی در مچ دست به اثبات رسیده اند همراه با ۳۰ فرد بعنوان شاهد تحت اجرای دو روش فوق قرار گرفتند. مقدار غیر‌طبیعی بیشتر از 7/0 میلی ثانیه اختلاف تأخیر هدایت حرکتی عصب مدیان - اولنار با هدایت عصب مدیان در گروه شاهد بدست آمد. حساسیت روش مقایسه ای عصب مدیان - اولنار 5/94% و حساسیت روش معمول بررسی هدایت حرکتی مدیان ۳/۹۰ %در بیماران با سندرم کارپال تونل همراه با گرفتاری حسی بود. اجرای روش الکتروفیزیولوژیک عصب مدیان - اولنار دارای حساسیت بیشتری بوده و احتیاج به کوشش کمی نسبت به روش مورد استفاده معمول دارد و زمانی که پلی پروپاتی همراه وجود دارد ارزشمند خواهد بود و نیز باعث اجتناب از اشتباهات تکنیکی شده و در واریانهای تشریحی کمک کننده می‌باشد.
واژه‌های کلیدی: سندرم تونل کارپل / عصب زند زیرین / عصب میانی
| بازنشر اطلاعات | |
 | این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است. |
تماس با ما
مجله دانشگاه علوم پزشکی گیلان
رشت - دانشگاه علوم پزشکی گیلان - معاوت تحقیقات و فناوری - دفتر مجله
کد پستی : 93345-41938
تلفن نمابر: 0133330939
وبسایت: http://journal.gums.ac.ir
ایمیل: medjour@gums.ac.ir
